Roze puppywolk of donderbui?
De reden dat wij zijn gaan fokken, is dat het ons gevraagd werd door een rasdeskundige. Onze stammoeder kon kwalitatief iets toevoegen aan het ras. Na lang nadenken besloten we dat hij gelijk had en dat we aan ons ras verplicht waren met Bamse te gaan fokken. De enige reden dat we dus fokken, is om het ras en dan vooral het werktype, in stand te houden. We beseften al heel snel dat fokken geen grote roze puppywolk is, maar dat fokken ook echt een drama kan worden hadden we toen nog niet zo door.
Na 3 nestjes, 2 van Bamse en 1 van een dochter van haar hadden we al genoeg mee gemaakt. In beide nestjes van Bamse een doodgeboren pup, Bamse heeft een keer borstontsteking gehad en het laatste nestje kostte ons zelfs een goede vriendschap. Maar omdat we met een goede reden fokken haal je een keer diep adem en hoop je dat het volgende nestje beter gaat. Nuka vond de reu die we voor haar uitgezocht hadden in ieder geval geweldig, maar omdat het niet gelijk tot een dekking kwam, mocht ze een paar dagen blijven logeren. Al vrij snel bleek dat de dekking geslaagd was. Haar gedrag veranderde en ze groeide flink. Op de 60e dag van de dracht zag ik een lichte rilling bij haar en vroeg me af of dat de eerste wee was. Maar daarna gebeurde er niks meer.
Op de 63e dag werd ze vlak voor we naar bed zouden gaan (uiteraard met Nuka in de slaapkamer) onrustig. Ik besloot die nacht met Nuka in de kamer door te brengen, zodat één van ons tenminste kon proberen nog wat nachtrust te krijgen. We hadden beiden een zware luchtweginfectie, dus echt lekker ging het al niet. Voor we de nacht in gingen besloot ik de dierenarts nog even te bellen met de melding dat het begonnen was en voor wat geruststelling, want hoewel alles normaal leek te gaan had ik een naar voorgevoel. De dierenarts vroeg me wat er op dat moment gebeurde. Onrust, krabben in de werpkist en overgeven. Alles normaal dus. Ze hield er rekening mee dat ze de volgende ochtend langs kon komen voor nacontrole en als ik haar eerder nodig had kon ik bellen. En zo gingen we de nacht in.
Nuka bleef onrustig. Krabben, werpkist uit, werpkist in, drinken, spugen, etc. Alles wat normaal is, maar nog geen weeën. Maar ook dat is normaal, tussen de eerste tekenen en de eerste echte weeën kan een hele lange tijd zitten. Geen oog dicht gedaan en om 6 uur nam mijn man de wacht over zodat ik nog 2 uurtjes liggen kon. Daarna de dierenarts gebeld om te zeggen dat er nog niets was en dat ik me ongerust maakte. De dierenarts kwam langs, bevoelde Nuka en zag dat het niet goed was, haar buik was te hard. Onderzoek in de praktijk was nodig, maar het leek erop dat Nuka zwangerschapsvergiftiging had. Het overgeven was niet het normale leeg maken van de maag geweest, maar was te wijten aan de vergiftiging. Mijn man ging met Nuka mee, Nuka hangt erg aan hem. Ik bleef thuis bij de andere honden. Al snel belde hij op dat er een echo gemaakt was en dat het leek of er nog leven in zat. Het belangrijkste was echter dat Nuka het overleven zou. Er waren rond de 8 pups te zien. Ze zouden onmiddellijk een keizersnee doen. Ik zette de verwarming wat hoger, als er nog pupjes zouden leven zouden ze de warmte hard nodig hebben. Na een uurtje ging de telefoon opnieuw.
7 Pupjes had Nuka gedragen. 7 Prachtige, voldragen pupjes. Maar allemaal levenloos op de wereld gekomen. Alles hadden ze geprobeerd, maar geen van de pupjes hadden ze kunnen redden. Terwijl mijn man met zijn zieke lijf in de praktijk op een deken voor de kooi lag waarin Nuka lag bij te komen, heb ik huilend de werpkist uit elkaar gehaald en op zolder gezet. Weegschaal, handdoeken, kranten en alles wat bij een bevalling nodig is heb ik opgeruimd. Mijn neef gebeld die hier studeerde en het zo leuk zou vinden om weer een nestje te kunnen zien opgroeien, om te vragen of hij wat boodschapjes voor me wou doen. Even later stond hij op de stoep met de boodschappen en een vriend. Twee grote stoere kerels die hadden gehoopt op kraamvisite te kunnen komen en nu met hun houding geen raad wisten. En dan moet je alle zo zorgvuldig geselecteerde ‘pupkopers’ mailen (bellen was iets wat me op dat moment niet lukte) om te vertellen dat het zo gruwelijk mis was gegaan. Eén pup zouden we houden, zes andere mensen hadden we, als alles anders was gegaan, zielsgelukkig kunnen maken.
Rond vier uur kwamen mijn man en Nuka thuis. Nuka stormde zo het huis in alsof er niets gebeurd was, maar ze zat nog onder de medicatie. Mijn man zette een doosje op tafel. In het doosje de zeven pupjes. Zo prachtig, zo volmaakt. Eentje had zelfs al een deels zwart neusje. Ik pakte het voorzichtig eruit en kon niet geloven dat zij dood was, zo perfect was ze. Mijn man zei dat ze juist met deze pup een tijd bezig waren geweest om haar tot leven te wekken. (Nu, ruim 3 jaar geleden blijkt hoeveel impact dit ook op de dierenarts en haar assistente heeft gehad. Afgelopen week toen ik de praktijk bezocht kwam het opnieuw ter sprake. De assistente wist nog hoe ze ’s avonds gehuild had omdat ze niets hadden kunnen redden.)
We hebben Nuka haar pupjes laten zien, maar ze was nog zo verdoofd dat ze het waarschijnlijk niet beseft heeft. Ik ben gewend aan het huilen van poolhonden, ik vind het een prachtig geluid. Maar een paar uur later sprong Nuka op ons bed en huilde. Een klagelijke, bijna menselijke kreet van wanhoop die ik nooit eerder gehoord had en nooit meer hoop te horen. Daarna sprong ze van bed af, pakte een piepegeltje uit haar speelgoedkist en heeft die de 14 dagen daarna niet meer in de steek gelaten. Ze wou niet uit, ze wou niet eten, bang om haar ‘kind’ kwijt te raken. Na 14 dagen was het over en werd ze geestelijk langzaam weer haar zelf. Helaas is de doodgeboorte wel de trigger geweest die ervoor gezorgd heeft dat ze nu een huidprobleem heeft.
Wij hebben van het hele drama langer last gehad. De pupjes hebben we een dag later begraven in de tuin, naast onze eerste hond. En dan begint het piekeren. Hadden we de pupjes nog kunnen redden? Had ik in moeten grijpen op het moment dat ze die ene rilling kreeg op de 60e dag? Maar kan je ervan uit gaan dat die ene rilling aangeeft dat de weeën moeten beginnen? Had ik eerder ingegrepen als ik zelf niet zo ziek was geweest? Er zijn mensen geweest die het ons aanrekenden, die zeiden dat we eerder in hadden moeten grijpen. Maar doe je dat als alles normaal lijkt? Kan je dan alleen op het vreemde voorgevoel dat je hebt af gaan? En sterker nog, kan je een dierenarts vinden die in wil grijpen op het moment dat er in feite nog niks aan de hand is?
Het verdriet slijt, maar het gaat nooit helemaal over. En is het dan te begrijpen dat je wel eens boos wordt als mensen zomaar, omdat het ze zo leuk lijkt, een nestje op de wereld zetten? Gewoon voor de pret? En dat er zelfs nog dierenartsen zijn met ouderwetse denkbeelden dat het voor een teefje goed is als ze eens een nestje krijgt?
Ik heb daarna verhalen gehoord van andere fokkers die het ook is overkomen. Soms zelfs nog erger, fokkers die alles kwijt raakten, ook hun teefje. En bij iedereen dezelfde twijfels, hetzelfde intense verdriet.
We hebben nog eens heel goed na moeten denken en heel diep adem gehaald voor we weer een dekking van Nuka aandurfden. Wij durfden het, maar Nuka niet, ze liet zich niet meer dekken, ze is nooit moeder geworden. Twee jaar later kregen we gelukkig 4 gezonde pupjes van Brumma en wisten we weer dat het ook goed kan gaan.
Door mijn verhaal op deze website te zetten, hoop ik dat onze pupjes niet voor niets op de wereld zijn gekomen, al hebben ze nooit geleefd. Ik hoop dat ik mensen aan kan zetten om heel goed na te denken of het werkelijk zo leuk en zo verstandig is om zomaar een nestje op de wereld te zetten. Die roze puppywolk kan zomaar veranderen in een donderbui!
Deel deze pagina